॥ ଓଁ ନମୋ ଭଗବତେ
ବାସୁଦେବାୟ ॥
॥ ସପ୍ତମ ସ୍କନ୍ଧ ॥
ତ୍ରୟୋଦଶ ଅଧ୍ୟାୟ
ଯତିଧର୍ମର ନିରୂପଣ ଏବଂ ଅବଧୂତ-ପ୍ରହ୍ଲାଦ ସମ୍ବାଦ
ନାରଦ ଉବାଚ
କଲ୍ପସ୍ତ୍ୱେବଂ
ପରିବ୍ରଜ୍ୟ ଦେହମାତ୍ରାବଶେଷିତଃ ।
ଗ୍ରାମୈକରାତ୍ରବିଧିନା
ନିରପେକ୍ଷଶ୍ଚରେନ୍ମହୀମ୍ ॥ ୧॥
ଦେବର୍ଷି ନାରଦ
କହୁଛନ୍ତି – ହେ ଧର୍ମରାଜ ! ବାନପ୍ରସ୍ଥରେ ଯଦି ବ୍ରହ୍ମବିଚାରର ସାମର୍ଥ୍ୟ ସ୍ଥିର ରହିଥାଏ, ତେବେ ସେ ଶରୀର ବ୍ୟତିତ ଅନ୍ୟ ସବୁ କିଛି ତ୍ୟାଗ କରି
ସନ୍ୟାସ ଗ୍ରହଣ କରିବେ ତଥା କୌଣସି ବ୍ୟକ୍ତି, ବସ୍ତୁ, ସ୍ଥାନ ଏବଂ ସମୟର ଅପେକ୍ଷା ନ କରି ଗୋଟିଏ ଗ୍ରାମରେ
ଗୋଟିଏ ରାତି ଅତିବାହିତ କରିବାର ନିୟମ ରଖି ପୃଥିବୀ ପୃଷ୍ଠରେ ବିଚରଣ କରିବେ |
ବିଭୃୟାଦ୍ୟଦ୍ୟସୌ
ବାସଃ କୌପୀନାଚ୍ଛାଦନଂ ପରମ୍ ।
ତ୍ୟକ୍ତଂ ନ
ଦଣ୍ଡଲିଙ୍ଗାଦେରନ୍ୟତ୍କିଞ୍ଚିଦନାପଦି ॥ ୨॥
ବସ୍ତ୍ର ରୂପେ
ଶରୀରରେ ସେ କେବଳ ନିଜର ଗୁପ୍ତ ଅଙ୍ଗକୁ ଆବୃତ ରଖିବା ପାଇଁ କୌପିନ ଧାରଣ କରିବେ | କୌଣସି
ଆପତ୍ତି ନ ଆସିବା ଯାଏଁ ସେ ନିଜର ଦଣ୍ଡ ତଥା ନିଜ ଆଶ୍ରମ ଅନୁରୂପ ଚିହ୍ନ ବ୍ୟତିତ ନିଜେ ତ୍ୟାଗ
କରିଥିବା କୌଣସି ବସ୍ତୁକୁ ଗ୍ରହଣ କରିବେ ନାହିଁ |
ଏକ ଏବ
ଚରେଦ୍ଭିକ୍ଷୁରାତ୍ମାରାମୋଽନପାଶ୍ରୟଃ ।
ସର୍ୱଭୂତସୁହୃଚ୍ଛାନ୍ତୋ
ନାରାୟଣପରାୟଣଃ ॥ ୩॥
ସନ୍ୟାସୀ ସମସ୍ତ
ପ୍ରାଣୀଙ୍କର ହିତୈଷୀ, ଶାନ୍ତ, ଭଗବତ୍-ପରାୟଣ ହୋଇଥିବା ଉଚିତ୍ | ଅନ୍ୟ କାହାର ଆଶ୍ରୟ
ଗ୍ରହଣ ନ କରି ସେ ନିଜଠାରେ ନିଜେ ରମଣ କରି ଏକାକୀ ବିଚରଣ କରିବା ଉଚିତ୍ |
ପଶ୍ୟେଦାତ୍ମନ୍ୟଦୋ
ବିଶ୍ୱଂ ପରେ ସଦସତୋଽବ୍ୟଯେ ।
ଆତ୍ମାନଂ ଚ ପରଂ
ବ୍ରହ୍ମ ସର୍ୱତ୍ର ସଦସନ୍ମୟେ ॥ ୪॥
ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ
ବିଶ୍ବକୁ ସେ କାର୍ଯ୍ୟ-କାରଣର ଅତୀତ ପରମାତ୍ମାଙ୍କଠାରେ ଅଧ୍ୟସ୍ତ ମନେ କରିବେ ଏବଂ
କାର୍ଯ୍ୟ-କାରଣରୂପ ଜଗତରେ ବ୍ରହ୍ମସ୍ବରୂପ ନିଜ ଆତ୍ମାକୁ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ ଦେଖିବେ |
ସୁପ୍ତିପ୍ରବୋଧୟୋଃ
ସନ୍ଧାବାତ୍ମନୋ ଗତିମାତ୍ମଦୃକ୍ ।
ପଶ୍ୟନ୍ ବନ୍ଧଂ ଚ
ମୋକ୍ଷଂ ଚ ମାୟାମାତ୍ରଂ ନ ବସ୍ତୁତଃ ॥ ୫॥
ଆତ୍ମଦର୍ଶୀ
ସନ୍ୟାସୀ ସୁଷୁପ୍ତି ଓ ଜାଗରଣର ସନ୍ଧିରେ ନିଜ ସ୍ଵରୂପକୁ ଅନୁଭବ କରିବେ ଏବଂ ବନ୍ଧନ ତଥା ମୋକ୍ଷ
ଉଭୟ କେବଳ ମାୟା ଅଟେ, ବସ୍ତୁତଃ କିଛି ନୁହେଁ – ଏପରି ଜ୍ଞାନ କରିବେ |
ନାଭିନନ୍ଦେଦ୍ଧ୍ରୁବଂ
ମୃତ୍ୟୁମଧ୍ରୁବଂ ବାସ୍ୟ ଜୀବିତମ୍ ।
କାଲଂ ପରଂ
ପ୍ରତୀକ୍ଷେତ ଭୂତାନାଂ ପ୍ରଭବାପ୍ୟଯମ୍ ॥ ୬॥
ଶରୀରର
ଅବଶ୍ୟମ୍ଭାବୀ ମୃତ୍ୟୁର କିମ୍ବା ଅନିଶ୍ଚିତ ଜୀବନର ଅଭିନନ୍ଦନ କରିବେ ନାହିଁ | କେବଳ
ପ୍ରାଣୀସମୁଦାୟର ଉତ୍ପତ୍ତି ଏବଂ ବିନାଶର କାରଣ କାଳର ପ୍ରତୀକ୍ଷା କରିବେ |
ନାସଚ୍ଛାସ୍ତ୍ରେଷୁ
ସଜ୍ଜେତ ନୋପଜୀବେତ ଜୀବିକାମ୍ ।
ବାଦବାଦାଂସ୍ତ୍ୟଜେତ୍ତର୍କାନ୍
ପକ୍ଷଂ କଂ ଚ ନ ସଂଶ୍ରୟେତ୍ ॥ ୭॥
ଅସତ୍ୟ-ଅନାତ୍ମ
ବସ୍ତୁର ପ୍ରତିପାଦନ କରୁଥିବା ଶାସ୍ତ୍ରରେ ପ୍ରୀତି ରଖିବେ ନାହିଁ | ନିଜ ଜୀବନ-ନିର୍ବାହ
ନିମନ୍ତେ କୌଣସି ଜୀବିକା ଗ୍ରହଣ କରିବେ ନାହିଁ, କେବଳ ବାଦ-ବିବାଦ
ଅର୍ଥରେ କୌଣସି ତର୍କ କରିବେ ନାହିଁ ଏବଂ ସଂସାରରେ କାହାର ପକ୍ଷ ଗ୍ରହଣ କରିବେ ନାହିଁ |
ନ
ଶିଷ୍ୟାନନୁବଧ୍ନୀତ ଗ୍ରନ୍ଥାନ୍ ନୈବାଭ୍ୟସେଦ୍ବହୂନ୍ ।
ନ
ବ୍ୟାଖ୍ୟାମୁପୟୁଞ୍ଜୀତ ନାରମ୍ଭାନାରଭେତ୍କ୍ୱଚିତ୍ ॥ ୮॥
ଶିଷ୍ୟ-ମଣ୍ଡଳୀ ଠୁଳ
କରିବେ ନାହିଁ, ଅନେକାନେକ ଗ୍ରନ୍ଥ ଅଧ୍ୟୟନ
କରିବେ ନାହିଁ, ବ୍ୟାଖ୍ୟାନ କରିବେ ନାହିଁ
ଏବଂ କୌଣସି ବୃହତ୍ ଯୋଜନା ଆରମ୍ଭ କରିବେ ନାହିଁ |
ନ ଯତେରାଶ୍ରମଃ
ପ୍ରାୟୋ ଧର୍ମହେତୁର୍ମହାତ୍ମନଃ ।
ଶାନ୍ତସ୍ୟ
ସମଚିତ୍ତସ୍ୟ ବିଭୃୟାଦୁତ ବା ତ୍ୟଜେତ୍ ॥ ୯॥
ଶାନ୍ତ, ସମଦର୍ଶୀ ସନ୍ୟାସୀ ମହାତ୍ମାଙ୍କ ନିମନ୍ତେ କୌଣସି
ଆଶ୍ରମର ଚିହ୍ନ ଧର୍ମର କାରଣ ନୁହେଁ | ଇଚ୍ଛା କଲେ ସେ ସେହିସବୁ ଚିହ୍ନ ଧାରଣ କରିପାରନ୍ତି, କିମ୍ବା ତ୍ୟାଗ ମଧ୍ୟ କରିଦେଇ ପାରନ୍ତି |
ଅବ୍ୟକ୍ତଲିଙ୍ଗୋ
ବ୍ୟକ୍ତାର୍ଥୋ ମନୀଷ୍ୟୁନ୍ମତ୍ତବାଲବତ୍ ।
କବିର୍ମୂକବଦାତ୍ମାନଂ
ସ ଦୃଷ୍ଟ୍ୟା ଦର୍ଶୟେନ୍ନୃଣାମ୍ ॥ ୧୦॥
ଆଶ୍ରମର କୌଣସି
ଚିହ୍ନ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଥାଉ ନ ଥାଉ ସେ ଆତ୍ମାନୁସନ୍ଧାନରେ ମଗ୍ନ ରହିବା ଆବଶ୍ୟକ | ଅତ୍ୟନ୍ତ
ବିଚାରଶୀଳ ହୋଇ ମଧ୍ୟ ବାହାରକୁ ସେ ପାଗଳ ଏବଂ ବାଳକ ପରି ମନେହୁଅନ୍ତି | ଅତ୍ୟନ୍ତ ପ୍ରତିଭାଶାଳୀ
ହୋଇଥିଲେ ବି ସାଧାରଣ ମନୁଷ୍ୟ ଦୃଷ୍ଟିରେ ସେ ମୁକ-ବାଚାଳ ପ୍ରତୀତ ହୁଅନ୍ତି |
ଅତ୍ରାପ୍ୟୁଦାହରନ୍ତୀମମିତିହାସଂ
ପୁରାତନମ୍ ।
ପ୍ରହ୍ଲାଦସ୍ୟ ଚ
ସମ୍ବାଦଂ ମୁନେରାଜଗରସ୍ୟ ଚ ॥ ୧୧॥
ଯୁଧିଷ୍ଠିର ! ଏହି
ପରିପ୍ରେକ୍ଷୀରେ ମହାତ୍ମାମାନେ ଏକ ପ୍ରାଚୀନ ଇତିହାସର ବର୍ଣ୍ଣନା କରନ୍ତି | ତାହା ଦତ୍ତାତ୍ରେୟ
ମୁନି ଏବଂ ଭକ୍ତରାଜ ପ୍ରହ୍ଲାଦ ସମ୍ବାଦ ରୂପେ ସୁବିଖ୍ୟାତ ଅଟେ |
ତଂ ଶୟାନଂ
ଧରୋପସ୍ଥେ କାବେର୍ୟାଂ ସହ୍ୟସାନୁନି ।
ରଜସ୍ୱଲୈସ୍ତନୂଦେଶୈର୍ନିଗୂଢାମଲତେଜସମ୍
॥ ୧୨॥
ଦଦର୍ଶ ଲୋକାନ୍
ବିଚରନ୍ ଲୋକତତ୍ତ୍ୱବିବିତ୍ସୟା ।
ବୃତୋଽମାତ୍ୟୈଃ
କତିପୟୈଃ ପ୍ରହ୍ଲାଦୋ ଭଗବତ୍ପ୍ରିୟଃ ॥ ୧୩॥
ଏକଦା ଭଗବାନଙ୍କର
ପରମ-ପ୍ରେମୀ ପ୍ରହ୍ଲାଦ ମହାରାଜ କେତେଜଣ ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ସାଙ୍ଗରେ ନେଇ ଲୋକଙ୍କ ମନ କଥା ଜାଣିବାର
ଇଚ୍ଛାରେ ରାଜ୍ୟରେ ବିଚରଣ କରୁଥିଲେ | ସେହି ସମୟରେ ସହ୍ୟ
ପର୍ବତର ଉପତ୍ୟକାରେ କାବେରୀ ନଦୀର ତଟଦେଶରେ ସେ ଜଣେ ମୁନିଙ୍କୁ ଧରାଶାୟୀ ଅବସ୍ଥାରେ ଦେଖିବାକୁ
ପାଇଲେ | ତାଙ୍କ ଶରୀରର ନିର୍ମଳ
ଜ୍ୟୋତି ତାଙ୍କର ଅଙ୍ଗ ଧୂଳି-ଧୁସରିତ ହୋଇ ଯାଇଥିବା କାରଣରୁ ଅଦୃଶ୍ୟ ରହିଥିଲା |
କର୍ମଣାଽଽକୃତିଭିର୍ୱାଚା
ଲିଙ୍ଗୈର୍ୱର୍ଣାଶ୍ରମାଦିଭିଃ ।
ନ ବିଦନ୍ତି ଜନା ଯଂ
ବୈ ସୋଽସାବିତି ନ ବେତି ଚ ॥ ୧୪॥
ତାଙ୍କର କର୍ମ, ଆଚାର, ବାଣୀ ଏବଂ
ବର୍ଣ୍ଣ-ଆଶ୍ରମ ଆଦି ଚିହ୍ନରୁ ସେ କୌଣସି ସିଦ୍ଧ ପୁରୁଷ ଅଟନ୍ତି କି ନାହିଁ – ତାହା ଲୋକେ ଜାଣି
ପାରୁ ନ ଥିଲେ |
ତଂ ନତ୍ୱାଭ୍ୟର୍ଚ୍ୟ
ବିଧିବତ୍ପାଦୟୋଃ ଶିରସା ସ୍ପୃଶନ୍ ।
ବିବିତ୍ସୁରିଦମପ୍ରାକ୍ଷୀନ୍ମହାଭାଗବତୋଽସୁରଃ
॥ ୧୫॥
ଭଗବାନଙ୍କର
ପରମ-ପ୍ରେମୀ ଭକ୍ତ ପ୍ରହ୍ଲାଦ ନିଜ ମସ୍ତକରେ ତାଙ୍କ ଚରଣ ସ୍ପର୍ଶ କରି ପ୍ରଣାମ କଲେ ଏବଂ
ବିଧିପୂର୍ବକ ତାଙ୍କର ପୂଜା କରି ଜିଜ୍ଞାସୁ ଭାବରେ ତାଙ୍କୁ ପ୍ରଶ୍ନ କଲେ |
ବିଭର୍ଷି କାୟଂ
ପୀବାନଂ ସୋଦ୍ୟମୋ ଭୋଗବାନ୍ ଯଥା ।
ବିତ୍ତଂ
ଚୈବୋଦ୍ୟମବତାଂ ଭୋଗୋ ବିତ୍ତବତାମିହ ।
ଭୋଗିନାଂ ଖଲୁ
ଦେହୋଽୟଂ ପୀବା ଭବତି ନାନ୍ୟଥା ॥ ୧୬॥
ଭଗବନ୍ ! ଆପଣଙ୍କର
ଶରୀର ଉଦ୍ୟୋଗୀ ଏବଂ ଭୋଗୀ ପୁରୁଷମାନଙ୍କର ଶରୀର ପରି ହୃଷ୍ଟପୁଷ୍ଟ ଅଟେ | ସଂସାରର ନିୟମ
ଅନୁସାରେ ଉଦ୍ୟୋଗୀ ପୁରୁଷଙ୍କୁ ଧନ ମିଳିଥାଏ, ଧନୀବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କୁ
ଭୋଗ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ଭୋଗୀମାନଙ୍କର ଶରୀର ହିଁ ହୃଷ୍ଟପୁଷ୍ଟ ହୋଇଥାଏ | ଏହାର ଅନ୍ୟ କୌଣସି
କାରଣ ତ ନାହିଁ |
ନ ତେ ଶୟାନସ୍ୟ
ନିରୁଦ୍ୟମସ୍ୟ
ବ୍ରହ୍ମନ୍ ନୁ
ହାର୍ଥୋ ଯତ ଏବ ଭୋଗଃ ।
ଅଭୋଗିନୋଽୟଂ ତବ
ବିପ୍ର ଦେହଃ
ପୀବା ଯତସ୍ତଦ୍ୱଦ
ନଃ କ୍ଷମଂ ଚେତ୍ ॥ ୧୭॥
ଭଗବନ୍ ! ଆପଣ ତ
କୌଣସି ଉଦ୍ୟୋଗ କରୁନାହାଁନ୍ତି, ଏହିଠାରେ ଏମିତି
ପଡି ରହିଛନ୍ତି | ତେଣୁ ଆପଣଙ୍କ ପାଖରେ ଧନ ନ ଥିବ; ଆପଣଙ୍କୁ ଭୋଗ
ପ୍ରାପ୍ତ ହେବ କିପରି ? ତଥାପି ହେ ବ୍ରାହ୍ମଣଦେବତା ! ବିନା ଭୋଗରେ ଆପଣଙ୍କ ଶରୀର ଏପରି
ହୃଷ୍ଟପୁଷ୍ଟ ରହିଛି କିପରି ? ଯଦି ତାହା ମୋର ଶ୍ରବଣଯୋଗ୍ୟ ହୋଇଥାଏ, ତେବେ ଅବଶ୍ୟ କହନ୍ତୁ |
କବିଃ କଲ୍ପୋ
ନିପୁଣଦୃକ୍ ଚିତ୍ରପ୍ରିୟକଥଃ ସମଃ ।
ଲୋକସ୍ୟ କୁର୍ୱତଃ
କର୍ମ ଶେଷେ ତଦ୍ୱୀକ୍ଷିତାପି ବା ॥ ୧୮॥
ଆପଣ ବିଦ୍ବାନ୍, ସମର୍ଥ ଏବଂ ଚତୁର ଅଟନ୍ତି | ଆପଣଙ୍କର ବଚନ ଅତି
ଅଦ୍ଭୁତ ଏବଂ ପ୍ରିୟ ଅଟେ | ସେପରି ସ୍ଥଳେ ସାରା ସଂସାରକୁ କର୍ମ କରୁଥିବା ଦେଖି ମଧ୍ୟ ଆପଣ
ସମଭାବରେ ଏଠାରେ ପଡି ରହିଛନ୍ତି, ଏହାର କାରଣ କ’ଣ ?
ନାରଦ ଉବାଚ
ସ ଇତ୍ଥଂ
ଦୈତ୍ୟପତିନା ପରିପୃଷ୍ଟୋ ମହାମୁନିଃ ।
ସ୍ମୟମାନସ୍ତମଭ୍ୟାହ
ତଦ୍ୱାଗମୃତୟନ୍ତ୍ରିତଃ ॥ ୧୯॥
ଦେବର୍ଷି ନାରଦ
କହୁଛନ୍ତି – ଧର୍ମରାଜ ! ପ୍ରହ୍ଲାଦ ଯେତେବେଳେ ମହାମୁନି ଦତ୍ତାତ୍ରେୟଙ୍କୁ ଏପରି ପ୍ରଶ୍ନ କଲେ, ସେତେବେଳେ ତାଙ୍କର ଅମୃତମୟୀ ବାଣୀରେ ବଶୀଭୂତ ହୋଇ
ଦତ୍ତାତ୍ରେୟ ସ୍ମିତହାସ୍ୟଯୁକ୍ତ ହୋଇ ଏହା କହିଲେ |
ବ୍ରାହ୍ମଣ ଉବାଚ
ବେଦେଦମସୁରଶ୍ରେଷ୍ଠ
ଭବାନ୍ ନନ୍ୱାର୍ୟସମ୍ମତଃ ।
ଈହୋପରମୟୋର୍ନୄଣାଂ
ପଦାନ୍ୟଧ୍ୟାତ୍ମଚକ୍ଷୁଷା ॥ ୨୦॥
ଦତ୍ତାତ୍ରେୟ କହିଲେ
– ହେ ଦୈତ୍ୟରାଜ ! ସବୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପୁରୁଷ ତୁମର ସମ୍ମାନ କରନ୍ତି | ମନୁଷ୍ୟକୁ କର୍ମର ପ୍ରବୃତ୍ତି
ଏବଂ ନିବୃତ୍ତିର ଫଳସ୍ବରୂପ କ’ଣ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ, ତାହା ତୁମେ ନିଜ ଜ୍ଞାନଦୃଷ୍ଟିରେ ଭଲ ଭାବରେ ଜାଣ |
ଯସ୍ୟ ନାରାୟଣୋ
ଦେବୋ ଭଗବାନ୍ ହୃଦ୍ଗତଃ ସଦା ।
ଭକ୍ତ୍ୟା
କେବଲୟାଜ୍ଞାନଂ ଧୁନୋତି ଧ୍ୱାନ୍ତମର୍କବତ୍ ॥ ୨୧॥
ତୁମର ଅନନ୍ୟ ଭକ୍ତି
ଯୋଗୁଁ ଦେବାଧିଦେବ ଭଗବାନ ନାରାୟଣ ସଦା-ସର୍ବଦା ତୁମ ହୃଦୟରେ ବିରାଜମାନ କରି, ସୂର୍ଯ୍ୟ
ଅନ୍ଧକାରକୁ ନଷ୍ଟ କରିବା ପରି, ତୁମର ଅଜ୍ଞାନକୁ ନଷ୍ଟ କରୁଥାଆନ୍ତି |
ଅଥାପି ବ୍ରୂମହେ
ପ୍ରଶ୍ନାଂସ୍ତବ ରାଜନ୍ ଯଥାଶ୍ରୁତମ୍ ।
ସମ୍ଭାବନୀୟୋ ହି
ଭବାନାତ୍ମନଃ ଶୁଦ୍ଧିମିଚ୍ଛତାମ୍ ॥ ୨୨॥
ତଥାପି ହେ
ପ୍ରହ୍ଲାଦ ! ମୁଁ ଯେତିକି ଜାଣିଛି, ସେହି ଅନୁସାରେ
ମୁଁ ତୁମ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଦେଉଛି | ଆତ୍ମଶୁଦ୍ଧିର ଅଭିଳାଷୀ ପୁରୁଷ ନିଶ୍ଚିତଭାବରେ ତୁମର
ସମ୍ମାନ କରିବା ଉଚିତ୍ |
ତୃଷ୍ଣୟା
ଭବବାହିନ୍ୟା ଯୋଗ୍ୟୈଃ କାମୈରପୂରୟା ।
କର୍ମାଣି କାର୍ୟମାଣୋଽହଂ
ନାନାୟୋନିଷୁ ଯୋଜିତଃ ॥ ୨୩॥
ହେ ପ୍ରହ୍ଲାଦ !
ତୃଷ୍ଣା ଏପରି ଏକ ବସ୍ତୁ ଅଟେ, ଯାହାର ପୂର୍ତ୍ତି
ଇଚ୍ଛାନୁସାରେ ଭୋଗ ପ୍ରାପ୍ତ ହେବା ସତ୍ତ୍ବେ ବି ହୋଇ ନ ଥାଏ | ସେହି କାରଣରୁ ଜୀବକୁ
ଜନ୍ମ-ମୃତ୍ୟୁର ଚକ୍ରରେ ଭ୍ରମିତ ହେବାକୁ ପଡିଥାଏ | ସେହି ତୃଷ୍ଣା ମୋତେ କେଜାଣି କେତେ କର୍ମ କରାଇଛିଏବଂ
କେତେ ଯୋନିରେ ଘୂରାଇଛି !
ଯଦୃଚ୍ଛୟା ଲୋକମିମଂ
ପ୍ରାପିତଃ କର୍ମଭିର୍ଭ୍ରମନ୍ ।
ସ୍ୱର୍ଗାପବର୍ଗୟୋର୍ଦ୍ୱାରଂ
ତିରଶ୍ଚାଂ ପୁନରସ୍ୟ ଚ ॥ ୨୪॥
କର୍ମବଶ ନାନାଦି
ଯୋନିରେ ଘୂରି-ବୁଲି ଦୈବବଶ ମୋତେ ଏହି ମନୁଷ୍ୟଯୋନି ମିଳିଛି, ଯାହା ସ୍ବର୍ଗ, ମୋକ୍ଷ, ତୀର୍ଯ୍ୟକ-ଯୋନି
ତଥା ଏହି ମାନବଦେହ ପ୍ରାପ୍ତିର ଦ୍ବାର ଅଟେ – ଏଥିରେ ପୁଣ୍ୟ କଲେ ସ୍ବର୍ଗ, ପାପ କଲେ ପଶୁ-ପକ୍ଷୀ ଆଦି ଯୋନି, ନିବୃତ୍ତ ହୋଇଗଲେ ମୋକ୍ଷ ଏବଂ ଉଭୟ ପ୍ରକାର କର୍ମ କଲେ
ପୁନର୍ବାର ମାନବଯୋନିର ପ୍ରାପ୍ତି ହୋଇପାରେ |
ଅତ୍ରାପି
ଦମ୍ପତୀନାଂ ଚ ସୁଖାୟାନ୍ୟାପନୁତ୍ତୟେ ।
କର୍ମାଣି କୁର୍ୱତାଂ
ଦୃଷ୍ଟ୍ୱା ନିବୃତ୍ତୋଽସ୍ମି ବିପର୍ୟଯମ୍ ॥ ୨୫॥
କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଯାହା
ଦେଖୁଛି ସଂସାରରେ ସ୍ତ୍ରୀ-ପୁରୁଷ ସୁଖପ୍ରାପ୍ତି ଏବଂ ଦୁଃଖନିବୃତ୍ତି ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ତ କର୍ମ
କରନ୍ତି, ଅଥଚ ତା’ର ଫଳ ଓଲଟା ହିଁ
ହୋଇଥାଏ – ସେମାନେ ଅଧିକରୁ ଅଧିକ ଦୁଃଖ ଭୋଗ କରନ୍ତି | ସେଥିପାଇଁ ମୁଁ କର୍ମରୁ ଉପରତ ହୋଇଯାଇଛି
|
ସୁଖମସ୍ୟାତ୍ମନୋ
ରୂପଂ ସର୍ୱେହୋପରତିସ୍ତନୁଃ ।
ମନଃସଂସ୍ପର୍ଶଜାନ୍
ଦୃଷ୍ଟ୍ୱା ଭୋଗାନ୍ ସ୍ୱପ୍ସ୍ୟାମି ସମ୍ବିଶନ୍ ॥ ୨୬॥
ସୁଖ ହିଁ ଆତ୍ମାର
ସ୍ବରୂପ ଅଟେ | ସମସ୍ତ କ୍ରିୟାର ନିବୃତ୍ତି ହିଁ ତା’ର ଶରୀର – ତାହାର
ପ୍ରକାଶିତ ହେବାର ସ୍ଥାନ ଅଟେ | ସେଥିପାଇଁ ସମସ୍ତ ଭୋଗକୁ ମନୋରାଜ୍ୟମାତ୍ର ଜ୍ଞାନ କରି ମୁଁ ନିଜ
ପ୍ରାରବ୍ଧ ଭୋଗ କରି ଏଠାରେ ପଡି ରହିଛି |
ଇତ୍ୟେତଦାତ୍ମନଃ
ସ୍ୱାର୍ଥଂ ସନ୍ତଂ ବିସ୍ମୃତ୍ୟ ବୈ ପୁମାନ୍ ।
ବିଚିତ୍ରାମସତି
ଦ୍ୱୈତେ ଘୋରାମାପ୍ନୋତି ସଂସୃତିମ୍ ॥ ୨୭॥
ମନୁଷ୍ୟ ନିଜର
ପ୍ରକୃତ ସ୍ବାର୍ଥ ଅର୍ଥାତ୍ ବାସ୍ତବିକ ସୁଖ, ଯାହା ତା’ର ସ୍ବରୂପ ହିଁ ଅଟେ, ତାହାକୁ ଭୂଲି ଏହି ମିଥ୍ୟା ଦ୍ବୈତକୁ ସତ୍ୟ ମନେକରି
ଅତ୍ୟନ୍ତ ଭୟଙ୍କର ଏବଂ ବିଚିତ୍ର ଜନ୍ମ-ମୃତ୍ୟୁର ଚକ୍ରରେ ଘୂରିବାରେ ଲାଗିଛି |
ଜଲଂ
ତଦୁଦ୍ଭବୈଶ୍ଛନ୍ନଂ ହିତ୍ୱାଜ୍ଞୋ ଜଲକାମ୍ୟଯା ।
ମୃଗତୃଷ୍ଣାମୁପାଧାବେଦ୍ୟଥାନ୍ୟତ୍ରାର୍ଥଦୃକ୍
ସ୍ୱତଃ ॥ ୨୮॥
ଅଜ୍ଞାନୀ ମନୁଷ୍ୟ
ଯେପରି ଜଳରୁ ହିଁ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଥିବା ତୃଣ-ଲତା ଦ୍ବାରା ଆବୃତ ଜଳକୁ ଜଳ ମନେ ନ କରି ଜଳପ୍ରାପ୍ତି
ଆଶାରେ ମୃଗତୃଷ୍ଣା ଅଭିମୁଖରେ ଧାଇଁବାରେ ଲାଗିଥାଏ, ସେହିପରି ନିଜ
ଆତ୍ମାଠାରୁ ଭିନ୍ନ ବସ୍ତୁରେ ସୁଖ ଆରୋପ କରୁଥିବା ପୁରୁଷ ଆତ୍ମାକୁ ଛାଡି ବିଷୟ ଅଭିମୁଖରେ
ଧାଇଁଥାଏ |
ଦେହାଦିଭିର୍ଦୈବତନ୍ତ୍ରୈରାତ୍ମନଃ
ସୁଖମୀହତଃ ।
ଦୁଃଖାତ୍ୟଯଂ
ଚାନୀଶସ୍ୟ କ୍ରିୟା ମୋଘାଃ କୃତାଃ କୃତାଃ ॥ ୨୯॥
ପ୍ରହ୍ଲାଦ ! ଶରୀର
ଆଦି ତ ପ୍ରାରବ୍ଧର ଅଧୀନସ୍ତ ଅଟନ୍ତି | ସେମାନଙ୍କ ଦ୍ବାରା ଯେଉଁମାନେ ସୁଖପ୍ରାପ୍ତି ଏବଂ
ଦୁଃଖନିବୃତ୍ତି ଇଚ୍ଛା କରନ୍ତି, ସେମାନେ କେବେ ବି
ନିଜ କାର୍ଯ୍ୟରେ ସଫଳ ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ | ସେମାନଙ୍କ ଦ୍ବାରା ବାରମ୍ବାର କରାଯାଉ ଥିବା କର୍ମ
ବ୍ୟର୍ଥ ହିଁ ହୋଇଥାଏ |
ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକାଦିଭିର୍ଦୁଃଖୈରବିମୁକ୍ତସ୍ୟ
କର୍ହିଚିତ୍ ।
ମର୍ତ୍ୟସ୍ୟ
କୃଚ୍ଛ୍ରୋପନତୈରର୍ଥୈଃ କାମୈଃ କ୍ରିୟେତ କିମ୍ ॥ ୩୦॥
ମନୁଷ୍ୟ ସର୍ବଦା
ଶାରୀରିକ, ମାନସିକ ଆଦି ଦୁଃଖରେ ଆକ୍ରାନ୍ତ ରହିଥାଏ | ଏମିତି ଦେଖିବାକୁ ଗଲେ ତ ସେ ମରଣଶୀଳ ହିଁ
ଅଟେ; ବହୁ ଶ୍ରମ ଏବଂ କଷ୍ଟ କରି ଯଦି ଅବା ସେ କିଛି ଧନ ଏବଂ ଭୋଗ ପ୍ରାପ୍ତ କରିନେବ, ତାହାହେଲେ କି ଲାଭ ?
ପଶ୍ୟାମି ଧନିନାଂ
କ୍ଲେଶଂ ଲୁବ୍ଧାନାମଜିତାତ୍ମନାମ୍ ।
ଭୟାଦଲବ୍ଧନିଦ୍ରାଣାଂ
ସର୍ୱତୋଽଭିବିଶଙ୍କିନାମ୍ ॥ ୩୧॥
ଲୋଭୀ ଏବଂ
ଇନ୍ଦ୍ରିୟମାନଙ୍କର ଅଧୀନସ୍ତ ହୋଇ ରହୁଥିବା ଧନୀମାନଙ୍କର ଦୁଃଖ ତ ମୁଁ ଦେଖୁଛି; ଭୟରେ ସେମାନଙ୍କୁ ନିଦ ହେଉନାହିଁ ଏବଂ ସେମାନଙ୍କ
ମନରେ ସର୍ବଦା ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ସନ୍ଦେହ ରହୁଛି |
ରାଜତଶ୍ଚୌରତଃ
ଶତ୍ରୋଃ ସ୍ୱଜନାତ୍ପଶୁପକ୍ଷିତଃ ।
ଅର୍ଥିଭ୍ୟଃ କାଲତଃ
ସ୍ୱସ୍ମାନ୍ନିତ୍ୟଂ ପ୍ରାଣାର୍ଥବଦ୍ଭୟମ୍ ॥ ୩୨॥
ଯେଉଁମାନେ ଜୀବନ
ଏବଂ ଧନର ଲୋଭୀ, ସେମାନେ ରାଜା, ଚୋର, ଶତ୍ରୁ, ସ୍ବଜନ, ପଶୁ-ପକ୍ଷୀ, ଯାଚକ ଏବଂ କାଳ, ଏପରି କି ‘କାଳେ
ମୁଁ ଭୁଲ୍ କରିଦେବି, ଅଧିକ ଖର୍ଚ୍ଚ କରିଦେବି’ – ଏହି ଆଶଙ୍କାରେ ସ୍ବୟଂ ସଦା ଭୟଭୀତ ରହନ୍ତି |
ଶୋକମୋହଭୟକ୍ରୋଧରାଗକ୍ଲୈବ୍ୟଶ୍ରମାଦୟଃ
।
ଯନ୍ମୂଲାଃ
ସ୍ୟୁର୍ନୃଣାଂ ଜହ୍ୟାତ୍ସ୍ପୃହାଂ ପ୍ରାଣାର୍ଥୟୋର୍ବୁଧଃ ॥ ୩୩॥
ସେଥିପାଇଁ ଯେଉଁ
କାରଣରୁ ଶୋକ, ମୋହ, ଭୟ, କ୍ରୋଧ, ରାଗ, କାୟରତା ଏବଂ ଶ୍ରମ
ଆଦିର ଶିକାର ହେବାକୁ ପଡିଥାଏ, ବୁଦ୍ଧିମାନ ପୁରୁଷ
ସେହି ଧନ ଏବଂ ଜୀବନର ସ୍ପୃହା ତ୍ୟାଗ କରିବା ଉଚିତ୍ |
ମଧୁକାରମହାସର୍ପୌ
ଲୋକେଽସ୍ମିନ୍ ନୋ ଗୁରୂତ୍ତମୌ ।
ବୈରାଗ୍ୟଂ ପରିତୋଷଂ
ଚ ପ୍ରାପ୍ତା ଯଚ୍ଛିକ୍ଷୟା ବୟମ୍ ॥ ୩୪॥
ଏହି ସଂସାରରେ ମୋର
ସବୁଠାରୁ ବଡ ଗୁରୁ ଅଜଗର ଏବଂ ମଧୁମକ୍ଷୀ ଅଟନ୍ତି | ସେମାନଙ୍କଠାରୁ ଶିକ୍ଷା ଲାଭ କରି ମୋତେ
ବୈରାଗ୍ୟ ଏବଂ ସନ୍ତୋଷ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଛି |
ବିରାଗଃ
ସର୍ୱକାମେଭ୍ୟଃ ଶିକ୍ଷିତୋ ମେ ମଧୁବ୍ରତାତ୍ ।
କୃଚ୍ଛ୍ରାପ୍ତଂ
ମଧୁବଦ୍ୱିତ୍ତଂ ହତ୍ୱାପ୍ୟନ୍ୟୋ ହରେତ୍ପତିମ୍ ॥ ୩୫॥
ମଧୁମକ୍ଷୀ ମଧୁ
ଏକତ୍ରିତ କରିବା ପରି ଲୋକେ ବହୁ କଷ୍ଟରେ ଧନ ସଞ୍ଚୟ କରନ୍ତି | କିନ୍ତୁ ଅନ୍ୟ ଜଣେ ନିଜକୁ ସେହି
ଧନ-ରାଶିର ସ୍ବାମୀ ମନେକରି ତାହାକୁ ଛଡାଇ ନିଅନ୍ତି | ଏଥିରୁ ମୁଁ ଏହି ଶିକ୍ଷା ଲାଭ କଲି ଯେ
ବିଷୟ-ଭୋଗ ପ୍ରତି ବିରକ୍ତ ହିଁ ରହିବା ଉଚିତ୍ |
ଅନୀହଃ
ପରିତୁଷ୍ଟାତ୍ମା ଯଦୃଚ୍ଛୋପନତାଦହମ୍ ।
ନୋ ଚେଚ୍ଛୟେ
ବହ୍ୱହାନି ମହାହିରିବ ସତ୍ତ୍ୱବାନ୍ ॥ ୩୬॥
ଅଜଗର ପରି ମୁଁ
ନିଶ୍ଚେଷ୍ଟ ପଡି ରହିଥାଏ ଏବଂ ଦୈବବଶ ଯାହା କିଛି ମିଳିଥାଏ ସେଥିରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ରହେ | ଯଦି କିଛି
ନ ମିଳିଲା, ତେବେ ବହୁତ ଦିନ ଯାଏଁ
ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଧାରଣ କରି ସେହିପରି ହିଁ ପଡି ରହେ |
କ୍ୱଚିଦଲ୍ପଂ
କ୍ୱଚିଦ୍ଭୂରି ଭୁଞ୍ଜେଽନ୍ନଂ ସ୍ୱାଦ୍ୱସ୍ୱାଦୁ ବା ।
କ୍ୱଚିଦ୍ଭୂରି
ଗୁଣୋପେତଂ ଗୁଣହୀନମୁତ କ୍ୱଚିତ୍ ॥ ୩୭॥
କେବେ ଅଳ୍ପ କିଛି
ଅନ୍ନ ଭକ୍ଷଣ କରିଥାଏ ତ କେବେ ବହୁତ ବେଶୀ; କେବେ ସ୍ବାଦିଷ୍ଟ
ତ ନୀରସ-ଅସ୍ବାଦ; କେବେ ଉତ୍ତମ ଗୁଣଯୁକ୍ତ ତ କେବେ ଗୁଣହୀନ |
ଶ୍ରଦ୍ଧୟୋପହୃତଂ
କ୍ୱାପି କଦାଚିନ୍ମାନବର୍ଜିତମ୍ ।
ଭୁଞ୍ଜେ ଭୁକ୍ତ୍ୱାଥ
କସ୍ମିଂଶ୍ଚିଦ୍ଦିବା ନକ୍ତଂ ଯଦୃଚ୍ଛୟା ॥ ୩୮॥
କେବେ ଶ୍ରଦ୍ଧାର
ସହିତ ଦାନ କରାଯାଇ ଥିବା ଅନ୍ନ ଭକ୍ଷଣ କରିଥାଏ ତ କେବେ ଅଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ଅପମାନଜନକ ଭାବରେ ଫିଙ୍ଗି
ଦେଇଥିବା ଅନ୍ନ | କେବେ-କେବେ ଯଦି ତାହା ସ୍ବତଃ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ, ତେବେ ଦିନରେ, ରାତିରେ କିମ୍ବା
ଥରେ ଖାଇବା ପରେ ଆଉ ଥରେ ଖାଇନିଏ |
କ୍ଷୌମଂ
ଦୁକୂଲମଜିନଂ ଚୀରଂ ବଲ୍କଲମେବ ବା ।
ବସେଽନ୍ୟଦପି
ସମ୍ପ୍ରାପ୍ତଂ ଦିଷ୍ଟଭୁକ୍ ତୁଷ୍ଟଧୀରହମ୍ ॥ ୩୯॥
ନିଜ
ପ୍ରାରବ୍ଧ-ଭୋଗରେ ହିଁ ମୁଁ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ରହେ | ସେଥିପାଇଁ ବସ୍ତ୍ର ଭାବରେ ରେଶମ ବା ସୂତାବସ୍ତ୍ର, ମୃଗଚର୍ମ ବା ବଲ୍କଳ – ଯାହା ମିଳିଥାଏ ମୁଁ ତାହା
ପରିଧାନ କରେ |
କ୍ୱଚିଚ୍ଛୟେ
ଧରୋପସ୍ଥେ ତୃଣପର୍ଣାଶ୍ମଭସ୍ମସୁ ।
କ୍ୱଚିତ୍ପ୍ରାସାଦପର୍ୟଙ୍କେ
କଶିପୌ ବା ପରେଚ୍ଛୟା ॥ ୪୦॥
କେବେ ମୁଁ ଭୂମି, ଘାସ, ପତ୍ର, ପଥର ବା ଭସ୍ମ ଉପରେ ପଡି ରହିଥାଏ ତ କେବେ
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ଆଗ୍ରହରେ ମହଲରେ ଗଦ୍ଦି ଉପରେ ଶୟନ କରେ |
କ୍ୱଚିତ୍ସ୍ନାତୋଽନୁଲିପ୍ତାଙ୍ଗଃ
ସୁବାସାଃ ସ୍ରଗ୍ୱ୍ୟଲଙ୍କୃତଃ ।
ରଥେଭାଶ୍ୱୈଶ୍ଚରେ
କ୍ୱାପି ଦିଗ୍ୱାସା ଗ୍ରହବଦ୍ୱିଭୋ ॥ ୪୧॥
ହେ ଦୈତ୍ୟରାଜ !
କେତେବେଳେ ମୁଁ ଗାଧୋଇ-ପାଧୋଇ, ଶରୀରରେ ଚନ୍ଦନ ଲଗାଇ, ସୁନ୍ଦର
ବସ୍ତ୍ର-ଆଭୂଷଣ, ପୁଷ୍ପମାଲ୍ୟ ଆଦିରେ ସଜ୍ଜିତ
ହୋଇ ରଥ, ହାତୀ ଏବଂ ଘୋଡା ଚଢି ଭ୍ରମଣ କରୁଥାଏ ତ କେତେବେଳେ
ପିଶାଚମାନଙ୍କ ପରି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନଗ୍ନ ଶରୀରରେ ବିଚରଣ କରୁଥାଏ |
ନାହଂ ନିନ୍ଦେ ନ ଚ
ସ୍ତୌମି ସ୍ୱଭାବବିଷମଂ ଜନମ୍ ।
ଏତେଷାଂ ଶ୍ରେୟ
ଆଶାସେ ଉତୈକାତ୍ମ୍ୟଂ ମହାତ୍ମନି ॥ ୪୨॥
ମନୁଷ୍ୟର ସ୍ବଭାବ
ଭିନ୍ନ-ଭିନ୍ନ ଅଟେ | ତେଣୁ ମୁଁ କାହାର ନିନ୍ଦା କରେନାହିଁ କି କାହାର ସ୍ତୁତି କରେନାହିଁ | ମୁଁ
କେବଳ ସମସ୍ତଙ୍କର ପରମ କଲ୍ୟାଣ ଏବଂ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସହିତ ସେମାନଙ୍କର ଏକତ୍ବ ଇଚ୍ଛା କରିଥାଏ |
ବିକଲ୍ପଂ
ଜୁହୁୟାଚ୍ଚିତ୍ତୌ ତାଂ ମନସ୍ୟର୍ଥବିଭ୍ରମେ ।
ମନୋ ବୈକାରିକେ
ହୁତ୍ୱା ତନ୍ମାୟାୟାଂ ଜୁହୋତ୍ୟନୁ ॥ ୪୩॥
ଆତ୍ମାନୁଭୂତୌ ତାଂ
ମାୟାଂ ଜୁହୁୟାତ୍ସତ୍ୟଦୃଙ୍ମୁନିଃ ।
ତତୋ ନିରୀହୋ
ବିରମେତ୍ସ୍ୱାନୁଭୂତ୍ୟାଽଽତ୍ମନି ସ୍ଥିତଃ ॥ ୪୪॥
ନାନା ପ୍ରକାରର
ଜାଗତିକ ପଦାର୍ଥ ଏବଂ ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଯେଉଁ ଭେଦ-ବିଭେଦ ପ୍ରତୀତ ହୋଇଥାଏ, ସତ୍ୟର ଅନୁସନ୍ଧାନକାରୀ ମନୁଷ୍ୟ ସେହି
ଚିତ୍ତବୃତ୍ତିକୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ ଆହୂତି ଦେଇ ଦେବା ଆବଶ୍ୟକ | ଏହିସବୁ ପଦାର୍ଥ ସମ୍ବନ୍ଧରେ
ବିବିଧ ଭ୍ରମ ଉତ୍ପନ୍ନ କରୁଥିବା ଚିତ୍ତବୃତ୍ତିକୁ ମନରେ, ମନକୁ ସାତ୍ତ୍ବିକ
ଅହଂକାରରେ ଏବଂ ସାତ୍ତ୍ବିକ ଅହଂକାରକୁ ମହତ୍ତତ୍ତ୍ବ ଦ୍ବାରା ମାୟାରେ ଆହୂତି ଦେବେ | ଏହିପରି
ଭାବରେ ସମସ୍ତ ଭେଦ-ବିଭେଦର କାରଣ ମାୟା ହିଁ ଅଟେ, ଏପରି ନିଶ୍ଚୟ କରି
ସେହି ମାୟାକୁ ଆତ୍ମାନୁଭୂତିରେ ସ୍ବାହା କରିଦେବେ | ଏହି ପ୍ରକାରେ ଆତ୍ମସାକ୍ଷାତକାର ଦ୍ବାରା
ଆତ୍ମସ୍ବରୂପରେ ସ୍ଥିତ ହୋଇ ନିଷ୍କ୍ରିୟ ଏବଂ ଉପରତ ହୋଇଯିବେ |
ସ୍ୱାତ୍ମବୃତ୍ତଂ
ମୟେତ୍ଥଂ ତେ ସୁଗୁପ୍ତମପି ବର୍ଣିତମ୍ ।
ବ୍ୟପେତଂ
ଲୋକଶାସ୍ତ୍ରାଭ୍ୟାଂ ଭବାନ୍ ହି ଭଗବତ୍ପରଃ ॥ ୪୫॥
ହେ ପ୍ରହ୍ଲାଦ !
ମୋର ଏହି ଆତ୍ମକଥା ଅତ୍ୟନ୍ତ ଗୁପ୍ତ ଏବଂ ଲୋକ ଓ ଶାସ୍ତ୍ରର ଅତୀତ ଅଟେ | ତୁମେ ଭଗବାନଙ୍କର
ଅତ୍ୟନ୍ତ ପ୍ରେମୀ ଅଟ, ସେଥିପାଇଁ ତୁମ ଆଗରେ ମୁଁ
ଏହାର ବର୍ଣ୍ଣନ କଲି |
ନାରଦ ଉବାଚ
ଧର୍ମଂ ପାରମହଂସ୍ୟଂ
ବୈ ମୁନେଃ ଶ୍ରୁତ୍ୱାସୁରେଶ୍ୱରଃ ।
ପୂଜୟିତ୍ୱା ତତଃ
ପ୍ରୀତ ଆମନ୍ତ୍ର୍ୟ ପ୍ରୟଯୌ ଗୃହମ୍ ॥ ୪୬॥
ଦେବର୍ଷି ନାରଦ
କହୁଛନ୍ତି – ମହାରାଜ ! ଦତ୍ତାତ୍ରେୟ ମୁନିଙ୍କଠାରୁ ପରମହଂସଙ୍କର ଏହି ଧର୍ମ ବିଷୟରେ ଶ୍ରବଣ କରି
ପ୍ରହ୍ଲାଦ ତାଙ୍କର ପୂଜା କଲେ ଏବଂ ଅତିଶୟ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇ ନିଜ ରାଜଧାନୀ ଅଭିମୁଖରେ ପ୍ରସ୍ଥାନ
କଲେ |
ଇତି
ଶ୍ରୀମଦ୍ଭାଗବତେ ମହାପୁରାଣେ ପାରମହଂସ୍ୟାଂ ସଂହିତାୟାଂ ସପ୍ତମସ୍କନ୍ଧେ
ଯୁଧିଷ୍ଠିରନାରଦସମ୍ବାଦେ
ଯତିଧର୍ମଂ ନାମ ତ୍ରୟୋଦଶାଧ୍ୟାୟଃ ॥ ୧୩॥
Comments
Post a Comment